"เพ่ยอลๆ น้วงนัมว่านี่ก็ถึงวัยอันสมควรแล้วนะ.... ทำไมน้วงนัมไม่สูงขึ้นสักทีอ่ะ?"
"......"
"หรือว่า...ร่างกายน้วงนัมหยุดการเจริญเติบโตแล้ว!"
"........"
"ทำไงดีอ่ะ เพ่ยอล..ฮึกกก" ;;-;;
"คิดอะไรไร้สาระน่า...."
"เพ่ยอลๆ น้วงนัมรู้แล้วแหละ...."
"รู้ว่า?"
"รู้ว่าที่น้วงนัมเกิดก่อนแต่ไม่ได้เป็นพี่เพราะน้วงนัมไม่โตใช่ป่ะ?"
"....."
"งั้นถ้าน้วงนัมสูงน้วงนัมจะได้เป็นพี่มั้ยง่ะ"
"อาจจะ...."
"จริงดิ!!!!"
"อืม เลิกคิดเถอะ ไร้สาระ..."
ร่างสั้นๆของเด็กชายนัมอูฮยอนยิ้มอย่างดีใจจนดวงตาที่มีน้อยจนแทบมองโลกไม่เห็นนั้นเล็กลงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"เพ่ยอลๆ งั้นถ้าน้วงนัมสูงก็จะได้เป็นเพ่ยอลหรอ? และเพ่ยอลก็จะกลายเป็น้วงนัมใช่มะ?"
"...."
"งั้นน้วงนัมไม่สูงแล้วดีกว่า น้วงนัมยังอยากเป็นน้วงนัม ไม่ได้อยากเป็นเพ่ยอลนี่นา..."
"ไร้สาระน่า..."
ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ และอีกหลายๆไร้สาระที่นัมอูฮยอนได้ยินเกือบทุกครั้งที่คุยกันกับพี่ชายที่เกิดหลังตัวเอง
นัมอูฮยอนอยากรู้จริงๆว่าคำว่าไร้สาระของชายตัวสูงนี่มันหมายถึงอะไร เหมือนลูกสละที่แดงๆหนามๆน่าเกลียดไหม
หรือจะเป็นสีเขียวๆอยู่ในซุปที่ได้เกิดในวันเกิดทุกปี... แต่คิดๆไปแล้วไอ้นั่นมันเรียกว่าสาหร่ายนี่นา....
วันนี้เป็นวันจันทร์ วันที่อูฮยอนและซองยอลต้องมารอรถโรงเรียนมารับที่ป้ายด้วยกันเป็นประจำ
มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่พวกเขาเข้าอนุบาล2
และอาจจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเรียนจบมัธยม...
หรืออาจจะไม่ เพราะมีใครบางคนหายไป... อย่างเช่นวันนี้
"อ้าว...เพ่ย๊อลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล"
อูฮยอนตัวเล็กๆเท่ากระถางตะบองเพ็ตตะโกนเรียกสุดเสียงเมื่อเห็นพี่ชายคนสนิทเดินมาถึงที่ป้ายรอรถ
แต่วันนี้มันแปลกๆ เพราะพี่ยอลของเขากำลังจะเดินเลยป้ายไป
"เพ่ยอล มารอรถดิ จะไปไหนอ่ะ?"
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ายุ่งน่า"
อีซอลยอลพูดพร้อมชักสีหน้ารำคาญนิดหน่อย แต่น่าเสียดายที่อูฮยอนมองไม่เห็นเพราะเงยหน้าขึ้นคุยกับเพ่ยอลแดดแยงตาก็ไม่เห็นอะไรแล้ว
"ไรอ่ะ เขาไม่เด็กนะ เขาเกิดก่อนเพ่ยอลอีก!!!"
"ชอบเถียงแต่คำเดิมๆ นี่แหละเด็กอ่ะ"
"เพ่ยอลแหละ...ฮึก....แงงงงงงงง้"
อูฮยอนตัวเล็กมารยาร้องไห้แบบหลอกลวงเวล1ออกมา
ที่ทำแบบนี้เพราะเพ่ยอลจะใจอ่อนทุกครั้งที่เขาทำเหมือนจะร้องไห้
แต่อูฮยอนคงไม่เคยคิดว่าเขาจะใช้มุกนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ....
"ไร้สาระ!! หยุดร้องแล้วกลับไปรอรถเลยนะ เขาจะไปปั่นจักรยานกับมยอง"
"ปั่นจักรยานไร เพ่ยอลไม่มีจักรยานแล้วสักหน่อย มันพังแล้วเขาจำได้!!!"
อูฮยอนลืมว่าเมื่อกี้แสดงเป็นเด็กร้องไห้อยู่ เด็กน้อยกลับมาทำหน้ามั่นใจว่าคราวนี้แหละ น้องนัมชนะพี่ยอลแน่ๆ!
"อ..อะ...เออ ก็มยองซูปั่น ละเค้าซ้อน มันก็เหมือนๆกันแหละ!!"
เด็กชายอีซองยอลตัวสูงไม่ยืนรอฟังเด็กน่ารำคาญพูดต่อ เขารีบวิ่งออกไปพร้อมเอามือสองข้างขึ้นมาปิดแก้มแดงๆของตัวเองเอาไว้...
ทำไมวันนี้แดดแรงจังนะ...
ที่โรงเรียน....
"เพ่ยอลๆ เที่ยงแล้วง่ะ กินข้าวกัน"
"ไม่ล่ะ นายไปกินเลย"
"ทำไมอ๊ะ!!"
เด็กตัวเล็กเริ่มใส่เสียงที่ใช้ประจำเวลาไม่พอใจในการสนทนาอีกครั้ง
"เขาจะกินข้าวกับมยอง มยองบอกว่าจะเอาข้าวกล่องมาเผื่อ..."
"......."
"ไม่ต้องมาเบะปาก! ไป ไปเล่นกับเด็กแปะนู่นไป๊"
"เพ่ยอลคนใจร้าย เพ่ยอลมีเมียน้อยยยยยยㅠㅠㅠㅠㅠ[]ㅠㅠㅠㅠㅠ"
เด็กน้อยวิ่งแหกปากตะโกนออกไปทั้งที่ไม่รู้ความหมายของสิ่งที่ตัวเองพูดหรอก... จำมาจากละครที่ออมม่าเปิดทุกหัวค่ำล้วนๆ...
"ฮึก.. ;;-;;"
"เลิกร้องได้แล้วหน่า...."
"แปะไม่เข้าใจเราหรอก เพ่ยอลทิ้งเราง่ะ เพ่ยอลไปมีคนใหม่"
"เออ...รู้... นายพูดแบบนี้รอบที่แปดล้านแล่ว"
คิมซองกยูที่รู้จักกับพี่น้องสิงป้ายรอรถมาหลายปีแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าซองยอลกับอูฮยอนจะยอมเรียกตัวเองซักทีพูดด้วยความเบื่อหน่ายในประโยคซ้ำไปซ้ำมาของคนตัวเล็กข้างๆ
"หรือเพราะน้วงนัมไม่ยอมโตกันนะ เพ่ยอลเลยไม่อยากเล่นด้วยง่ะ ;;-;;"
"......"
"แปะไม่เข้าใจเราหรอก แปะก็ไม่โตเท่าไหร่นี่น..."
"ฉันโตจนเป็นแปะแล้วตะหาก นัมแหละไม่เข้าใจฉันหรอก ;;-;;"
เด็กชายตัวขาวใส่ชุดเหี่ยวลุกยืนขึ้นแล้วสะบัดตูดเดินจากไปด้วยความคับแค้นในจิตใจที่ถูกล้อว่าแก่มาตั้งแต่3ขวบ
ปล่อยให้เด็กตาหยีขี้แยนั่ง งง อยู่ลำพัง....
แล้วทีนี้จะงอแงใส่ใครง่ะ....
"มยองหลอกเราง่ะ!!!!"
"ตอนไหน?"
"นี่ง่ะ มยองบอกจะให้ของดีเราถ้าเรายอมเล่นเป็นทาสมยอง1อาทิตย์ง่ะ"
"ก็นี่ไง ของดี.."
เด็กชายหน้าตายที่มีรัศมีประหลาดออกจากตัวตลอดเวลายื่นมือออกมาคล้ายกำลังจะส่งอะไรไปให้เด็กชายตัวสูงตรงหน้า
หรือว่า... เพ่มืดกำลังจะแทงเพ่ยอลของน้วงนัม!! เพ่มืดต้องคิดว่าเพ่ยอลมีเมียน้อยเหมือนที่น้วงนัมคิดแน่ๆ
ไม่นะ!! น้วงนัมต้องรีบเข้าไปช่วยแล้ว!!!
เด็กชายตัวเล็กที่อังเอิญเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีร้องไห้และวิ่งไปช่วยพี่ชายทันที
"ฮึกกก ไม่นพ เพ่มืด..เพ่มือ ฮึก...อย่าฆ่าเพ่ยอลนะ..แงงงงง้"
นัมอูฮยอนที่อยู่ๆก็พุ่งพรวดเข้ามาและใช้ลำตัวสั้นๆกันหน้าของอีซองยอลเอา ไหนจะการพูดที่ไม่รู้เรื่อง
เพราะน้องไม่าเลือกระหว่างพูด หอบ หรือสะอื้นร้องไห้ ว่าจะทำอะไรก่อนนั้นทำให้คน2คนที่กำลัง
อยู่ระหว่างการสนทนาอันสำคัญนั้นต้องชะงัก...
"อะไรอ่ะน้วงนัม วิ่งมาแบบนี้ทำไมเดี๋ยวล้มหรอก"
"ก....ก็... เพ่ยอลกำลังจะโดนเพ่มยองมืดแทงง่ะ"
"หะ..."
มยองซูที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่ถึงกับชะงัก... อัลไลกัน แค่มยองชอบทำตัวดำๆแล้วเป็นหัวหน้าแก็งค์กากก็ทำให้คนมองว่าเป็นฆาตกรได้เลยหรอ ;;-;;
แต่ไม่ได้ มยองซูสายดาร์กมยองจะดาร์กต่อไป
"ไร้สาระน่า..."
พี่ชายที่เกิดทีหลังผลักหัวเด็กชายตัวน้อยเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่มืดของมยองซูแล้วชูของในมือนั้นให้อูฮยอนดู
"น้วงนัมหยุดร้อง... เงยหน้ามองนี่สิ"
"... ;;-;; ไรง่ะ"
"ที่จริงที่เค้าไม่เล่นกะน้วงนัมละหายไปทุกวันอ่ะ เพราะเขาอยากช่วงน้วงนัมรู้ป่าว"
"ไม่รู้ง่ะ ;;-;;;"
อูฮยอนเป็นเด็กซื่อๆ ที่ตอบตามความจริงเพราะไม่คิดว่ามันคือการกวนตีนเพราะที่เพ่ยอลพูดมันไม่ใช่ประโยคคำถาม...
ซองยลอเองถึงในใจจะอยากตอบว่า 'งั้นก็เรื่องของมึง' แต่ด้วยศักดิ์ศรีความเป็นพี่มันค้ำคอ ทำให้เขาต้องเล่นตามบทต่อไป
"นี่อ่ะ จริงๆแล้วเค้าก็สงสารนะที่น้วงนัมเตี้ยอ่ะ น้วงนัมตัวสั้น น้วงนัมไม่ยอมโตทันชาวบ้าน สูงก็ไม่สูงมือก็หงิกเป็นแง่งขิง..."
มยองซูมองนัมอูฮยอนเด็กน้อยฟังที่พี่ชายพูดอย่างซาบซึ่ง... ถ้าโตขึ้น มยองซูภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้าให้นัมอูฮยอนลืมคำพูดเหล่านี้ของซองยอลไป
เพราะมันอาจเกิดเป็นศึกขึ้นมาในภายหลังได้....
"ละมยองมืดบอกเค้าว่ามีเครื่องมือที่จะช่วยให้น้วงนัมโตทันชาวบ้านได้ง่ะ"
"เพ่ยอลก็เลยอยากได้ของมาช่วยเค้าหรอ ;;-;;"
เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามและเริ่มเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง....
"อื้อ... แต่น้วงนัมดูสิ่งที่มยองมืดให้เค้าจิ ;;-;;"
อีซองยอลพี่ชายผู้แข็งแกร่งรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาบ้าง ร้องไห้ที่ตัวเองเสียรู้ให้กับไอ้เพื่อนผู้คลั่งไคล้ความมืด
โดนมันหลอกให้มาเล่นด้วยทุกวัน หลอกให้ทำตัวติดกันในฐานะ ... 'คนค้ายาและทาสรับใช้ส่วนตัว'
ถึงซองยอลจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นผู้ค้ายาและทำไมผู้ค้ายาต้องมีทาสรับใช้ไว้เล่นนางเงือกน้อย
แต่ซองยอลก็ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ แล้วดูสิ่งที่มยองซูให้กับเขาสิ....
"ฮ..ฮึก...แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้ เพ่มืดเพ่มืด... ให้โดเรม่อนเพ่ยอลทำไม!!!"
"...."
"...."
"น้วงนัมอยากได้บ้างง่ะ เพ่ยอลใจร้าย ไม่ยอมให้เค้าเล่นกะมยองเพราะไม่อยากให้เค้าได้โดเรม่อนใช่ปะละ ㅠㅠ[]ㅠㅠ"
ป๊าบ!
เด็กชายตัวสูงที่ครั้งนึงเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีตบหัวน้องตัวเล็กอย่างแรงก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ....
"อ่ะ... จริงๆเค้ามีอีกตัว... "
เด็กชายมยองซูล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนก็จะหยิบฟิกเกอร์ตัวน้อยๆอีกตัวออกมาแล้วยื่นไปที่มือของเด็กชายตัวเล็ก
นัมอูฮยอนยิ้มอย่างดีใจกับของที่ได้มาในมือ เข้ากับลังจะเอ่ยขอบคุณพี่ชายผู้คลั่งไคล้ความมืด แต่ทว่าเมื่อแบมือออกมาเขาก็พบว่าสิ่งที่ได้รับมัน...
"แต่ว่านี่มันไม่ช..."
"มันจะโตขึ้นมาเป็นโดเรม่อน...เชื่อในพลังแห่งความมืดสิ..."
เด็กชายมยองมืดยิ้มอย่างเยือกเย็นให้เด็กน้อยที่อายุเท่ากันก่อนจะเดินจากไปอีกคน
เด็กชายนัมอูฮยอนมองฟิกเกอร์ ' เนียนโกะ'ในมือ เขาคิดในใจว่าต่อจากนี้เขาจะไม่รอคอยให้ตัวสูงอีกต่อไปแล้ว
แต่เขาจะนับวันรอคอยวันที่เนียนโกะตัวนี้จะหลายเป็นโดเรม่อน!! อูฮยอนจะเชื่อในพลังแห่งความมืดตามที่พี่มยองมืดบอก!!
หลายวันต่อมา อีซองยอลนั่งมองเด็กชายตัวน้อยที่เป็นน้องชายบ้านติดกันของเขานั่งเช็ดถูตุ๊กตาแมวประหลาดในมือ
ซองยอลยังโกรธมยองที่หลอกกันไม่หาย ...
แต่มองในแง่ดี....
อย่างน้อยน้วงนัมก็ไม่บ่นเรื่องการเจริญเติบโตอีกต่อไปแล้ว....
เห้อ.....
จบเถอะ
ย้อนกลับไปในตอนที่มยองซูกับซองยอลคุยกัน...
"นี่ง่ะ มยองบอกจะให้ของดีเราถ้าเรายอมเล่นเป็นทาสมยอง1อาทิตย์ง่ะ"
"ก็นี่ไง ของดี.."
เด็กชายหน้าตายที่มีรัศมีประหลาดออกจากตัวตลอดเวลายื่นมือออกมาคล้ายกำลังจะส่งอะไรไปให้เด็กชายตัวสูงตรงหน้า...
"ไม่!! นี่มันฟิกเกอร์โดเรม่อน มันจะช่วยให้น้องเค้าสูงได้ยังไง!! มยองซูเจ้าเด็กหลอกลวง!!"
"เฮ้ใจเย็นสิ..."
"....."
"นายไม่เคยดูโดเรม่อนหรอ โดเรม่อนน่ะมีกระเป๋าวิเศษนะ"
อีซองยอลตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนพูดและพยายามคิดตาม...
"นายเอาฟิกเกอร์ไป ซักวันโดเรม่อนจะโต นายจะขอของในกระเป๋าจากโดเรม่อนมาช่วยให้น้องในสูงขึ้นได้..."
"เชื่อในพลังแห่งความมืดสิ...."
"......"
"หรือว่า...ร่างกายน้วงนัมหยุดการเจริญเติบโตแล้ว!"
"........"
"ทำไงดีอ่ะ เพ่ยอล..ฮึกกก" ;;-;;
"คิดอะไรไร้สาระน่า...."
"เพ่ยอลๆ น้วงนัมรู้แล้วแหละ...."
"รู้ว่า?"
"รู้ว่าที่น้วงนัมเกิดก่อนแต่ไม่ได้เป็นพี่เพราะน้วงนัมไม่โตใช่ป่ะ?"
"....."
"งั้นถ้าน้วงนัมสูงน้วงนัมจะได้เป็นพี่มั้ยง่ะ"
"อาจจะ...."
"จริงดิ!!!!"
"อืม เลิกคิดเถอะ ไร้สาระ..."
ร่างสั้นๆของเด็กชายนัมอูฮยอนยิ้มอย่างดีใจจนดวงตาที่มีน้อยจนแทบมองโลกไม่เห็นนั้นเล็กลงกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"เพ่ยอลๆ งั้นถ้าน้วงนัมสูงก็จะได้เป็นเพ่ยอลหรอ? และเพ่ยอลก็จะกลายเป็น้วงนัมใช่มะ?"
"...."
"งั้นน้วงนัมไม่สูงแล้วดีกว่า น้วงนัมยังอยากเป็นน้วงนัม ไม่ได้อยากเป็นเพ่ยอลนี่นา..."
"ไร้สาระน่า..."
ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ ไร้สาระ และอีกหลายๆไร้สาระที่นัมอูฮยอนได้ยินเกือบทุกครั้งที่คุยกันกับพี่ชายที่เกิดหลังตัวเอง
นัมอูฮยอนอยากรู้จริงๆว่าคำว่าไร้สาระของชายตัวสูงนี่มันหมายถึงอะไร เหมือนลูกสละที่แดงๆหนามๆน่าเกลียดไหม
หรือจะเป็นสีเขียวๆอยู่ในซุปที่ได้เกิดในวันเกิดทุกปี... แต่คิดๆไปแล้วไอ้นั่นมันเรียกว่าสาหร่ายนี่นา....
วันนี้เป็นวันจันทร์ วันที่อูฮยอนและซองยอลต้องมารอรถโรงเรียนมารับที่ป้ายด้วยกันเป็นประจำ
มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ที่พวกเขาเข้าอนุบาล2
และอาจจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเรียนจบมัธยม...
หรืออาจจะไม่ เพราะมีใครบางคนหายไป... อย่างเช่นวันนี้
"อ้าว...เพ่ย๊อลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล"
อูฮยอนตัวเล็กๆเท่ากระถางตะบองเพ็ตตะโกนเรียกสุดเสียงเมื่อเห็นพี่ชายคนสนิทเดินมาถึงที่ป้ายรอรถ
แต่วันนี้มันแปลกๆ เพราะพี่ยอลของเขากำลังจะเดินเลยป้ายไป
"เพ่ยอล มารอรถดิ จะไปไหนอ่ะ?"
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ายุ่งน่า"
อีซอลยอลพูดพร้อมชักสีหน้ารำคาญนิดหน่อย แต่น่าเสียดายที่อูฮยอนมองไม่เห็นเพราะเงยหน้าขึ้นคุยกับเพ่ยอลแดดแยงตาก็ไม่เห็นอะไรแล้ว
"ไรอ่ะ เขาไม่เด็กนะ เขาเกิดก่อนเพ่ยอลอีก!!!"
"ชอบเถียงแต่คำเดิมๆ นี่แหละเด็กอ่ะ"
"เพ่ยอลแหละ...ฮึก....แงงงงงงงง้"
อูฮยอนตัวเล็กมารยาร้องไห้แบบหลอกลวงเวล1ออกมา
ที่ทำแบบนี้เพราะเพ่ยอลจะใจอ่อนทุกครั้งที่เขาทำเหมือนจะร้องไห้
แต่อูฮยอนคงไม่เคยคิดว่าเขาจะใช้มุกนี้ตลอดไปไม่ได้หรอกนะ....
"ไร้สาระ!! หยุดร้องแล้วกลับไปรอรถเลยนะ เขาจะไปปั่นจักรยานกับมยอง"
"ปั่นจักรยานไร เพ่ยอลไม่มีจักรยานแล้วสักหน่อย มันพังแล้วเขาจำได้!!!"
อูฮยอนลืมว่าเมื่อกี้แสดงเป็นเด็กร้องไห้อยู่ เด็กน้อยกลับมาทำหน้ามั่นใจว่าคราวนี้แหละ น้องนัมชนะพี่ยอลแน่ๆ!
"อ..อะ...เออ ก็มยองซูปั่น ละเค้าซ้อน มันก็เหมือนๆกันแหละ!!"
เด็กชายอีซองยอลตัวสูงไม่ยืนรอฟังเด็กน่ารำคาญพูดต่อ เขารีบวิ่งออกไปพร้อมเอามือสองข้างขึ้นมาปิดแก้มแดงๆของตัวเองเอาไว้...
ทำไมวันนี้แดดแรงจังนะ...
ที่โรงเรียน....
"เพ่ยอลๆ เที่ยงแล้วง่ะ กินข้าวกัน"
"ไม่ล่ะ นายไปกินเลย"
"ทำไมอ๊ะ!!"
เด็กตัวเล็กเริ่มใส่เสียงที่ใช้ประจำเวลาไม่พอใจในการสนทนาอีกครั้ง
"เขาจะกินข้าวกับมยอง มยองบอกว่าจะเอาข้าวกล่องมาเผื่อ..."
"......."
"ไม่ต้องมาเบะปาก! ไป ไปเล่นกับเด็กแปะนู่นไป๊"
"เพ่ยอลคนใจร้าย เพ่ยอลมีเมียน้อยยยยยยㅠㅠㅠㅠㅠ[]ㅠㅠㅠㅠㅠ"
เด็กน้อยวิ่งแหกปากตะโกนออกไปทั้งที่ไม่รู้ความหมายของสิ่งที่ตัวเองพูดหรอก... จำมาจากละครที่ออมม่าเปิดทุกหัวค่ำล้วนๆ...
"ฮึก.. ;;-;;"
"เลิกร้องได้แล้วหน่า...."
"แปะไม่เข้าใจเราหรอก เพ่ยอลทิ้งเราง่ะ เพ่ยอลไปมีคนใหม่"
"เออ...รู้... นายพูดแบบนี้รอบที่แปดล้านแล่ว"
คิมซองกยูที่รู้จักกับพี่น้องสิงป้ายรอรถมาหลายปีแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าซองยอลกับอูฮยอนจะยอมเรียกตัวเองซักทีพูดด้วยความเบื่อหน่ายในประโยคซ้ำไปซ้ำมาของคนตัวเล็กข้างๆ
"หรือเพราะน้วงนัมไม่ยอมโตกันนะ เพ่ยอลเลยไม่อยากเล่นด้วยง่ะ ;;-;;"
"......"
"แปะไม่เข้าใจเราหรอก แปะก็ไม่โตเท่าไหร่นี่น..."
"ฉันโตจนเป็นแปะแล้วตะหาก นัมแหละไม่เข้าใจฉันหรอก ;;-;;"
เด็กชายตัวขาวใส่ชุดเหี่ยวลุกยืนขึ้นแล้วสะบัดตูดเดินจากไปด้วยความคับแค้นในจิตใจที่ถูกล้อว่าแก่มาตั้งแต่3ขวบ
ปล่อยให้เด็กตาหยีขี้แยนั่ง งง อยู่ลำพัง....
แล้วทีนี้จะงอแงใส่ใครง่ะ....
"มยองหลอกเราง่ะ!!!!"
"ตอนไหน?"
"นี่ง่ะ มยองบอกจะให้ของดีเราถ้าเรายอมเล่นเป็นทาสมยอง1อาทิตย์ง่ะ"
"ก็นี่ไง ของดี.."
เด็กชายหน้าตายที่มีรัศมีประหลาดออกจากตัวตลอดเวลายื่นมือออกมาคล้ายกำลังจะส่งอะไรไปให้เด็กชายตัวสูงตรงหน้า
หรือว่า... เพ่มืดกำลังจะแทงเพ่ยอลของน้วงนัม!! เพ่มืดต้องคิดว่าเพ่ยอลมีเมียน้อยเหมือนที่น้วงนัมคิดแน่ๆ
ไม่นะ!! น้วงนัมต้องรีบเข้าไปช่วยแล้ว!!!
เด็กชายตัวเล็กที่อังเอิญเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีร้องไห้และวิ่งไปช่วยพี่ชายทันที
"ฮึกกก ไม่นพ เพ่มืด..เพ่มือ ฮึก...อย่าฆ่าเพ่ยอลนะ..แงงงงง้"
นัมอูฮยอนที่อยู่ๆก็พุ่งพรวดเข้ามาและใช้ลำตัวสั้นๆกันหน้าของอีซองยอลเอา ไหนจะการพูดที่ไม่รู้เรื่อง
เพราะน้องไม่าเลือกระหว่างพูด หอบ หรือสะอื้นร้องไห้ ว่าจะทำอะไรก่อนนั้นทำให้คน2คนที่กำลัง
อยู่ระหว่างการสนทนาอันสำคัญนั้นต้องชะงัก...
"อะไรอ่ะน้วงนัม วิ่งมาแบบนี้ทำไมเดี๋ยวล้มหรอก"
"ก....ก็... เพ่ยอลกำลังจะโดนเพ่มยองมืดแทงง่ะ"
"หะ..."
มยองซูที่ยืนฟังบทสนทนาอยู่ถึงกับชะงัก... อัลไลกัน แค่มยองชอบทำตัวดำๆแล้วเป็นหัวหน้าแก็งค์กากก็ทำให้คนมองว่าเป็นฆาตกรได้เลยหรอ ;;-;;
แต่ไม่ได้ มยองซูสายดาร์กมยองจะดาร์กต่อไป
"ไร้สาระน่า..."
พี่ชายที่เกิดทีหลังผลักหัวเด็กชายตัวน้อยเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่มืดของมยองซูแล้วชูของในมือนั้นให้อูฮยอนดู
"น้วงนัมหยุดร้อง... เงยหน้ามองนี่สิ"
"... ;;-;; ไรง่ะ"
"ที่จริงที่เค้าไม่เล่นกะน้วงนัมละหายไปทุกวันอ่ะ เพราะเขาอยากช่วงน้วงนัมรู้ป่าว"
"ไม่รู้ง่ะ ;;-;;;"
อูฮยอนเป็นเด็กซื่อๆ ที่ตอบตามความจริงเพราะไม่คิดว่ามันคือการกวนตีนเพราะที่เพ่ยอลพูดมันไม่ใช่ประโยคคำถาม...
ซองยลอเองถึงในใจจะอยากตอบว่า 'งั้นก็เรื่องของมึง' แต่ด้วยศักดิ์ศรีความเป็นพี่มันค้ำคอ ทำให้เขาต้องเล่นตามบทต่อไป
"นี่อ่ะ จริงๆแล้วเค้าก็สงสารนะที่น้วงนัมเตี้ยอ่ะ น้วงนัมตัวสั้น น้วงนัมไม่ยอมโตทันชาวบ้าน สูงก็ไม่สูงมือก็หงิกเป็นแง่งขิง..."
มยองซูมองนัมอูฮยอนเด็กน้อยฟังที่พี่ชายพูดอย่างซาบซึ่ง... ถ้าโตขึ้น มยองซูภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้าให้นัมอูฮยอนลืมคำพูดเหล่านี้ของซองยอลไป
เพราะมันอาจเกิดเป็นศึกขึ้นมาในภายหลังได้....
"ละมยองมืดบอกเค้าว่ามีเครื่องมือที่จะช่วยให้น้วงนัมโตทันชาวบ้านได้ง่ะ"
"เพ่ยอลก็เลยอยากได้ของมาช่วยเค้าหรอ ;;-;;"
เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามและเริ่มเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง....
"อื้อ... แต่น้วงนัมดูสิ่งที่มยองมืดให้เค้าจิ ;;-;;"
อีซองยอลพี่ชายผู้แข็งแกร่งรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาบ้าง ร้องไห้ที่ตัวเองเสียรู้ให้กับไอ้เพื่อนผู้คลั่งไคล้ความมืด
โดนมันหลอกให้มาเล่นด้วยทุกวัน หลอกให้ทำตัวติดกันในฐานะ ... 'คนค้ายาและทาสรับใช้ส่วนตัว'
ถึงซองยอลจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงต้องเป็นผู้ค้ายาและทำไมผู้ค้ายาต้องมีทาสรับใช้ไว้เล่นนางเงือกน้อย
แต่ซองยอลก็ทำตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ แล้วดูสิ่งที่มยองซูให้กับเขาสิ....
"ฮ..ฮึก...แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง้ เพ่มืดเพ่มืด... ให้โดเรม่อนเพ่ยอลทำไม!!!"
"...."
"...."
"น้วงนัมอยากได้บ้างง่ะ เพ่ยอลใจร้าย ไม่ยอมให้เค้าเล่นกะมยองเพราะไม่อยากให้เค้าได้โดเรม่อนใช่ปะละ ㅠㅠ[]ㅠㅠ"
ป๊าบ!
เด็กชายตัวสูงที่ครั้งนึงเคยเป็นพี่ชายที่แสนดีตบหัวน้องตัวเล็กอย่างแรงก่อนจะรีบวิ่งหนีไป ....
"อ่ะ... จริงๆเค้ามีอีกตัว... "
เด็กชายมยองซูล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนก็จะหยิบฟิกเกอร์ตัวน้อยๆอีกตัวออกมาแล้วยื่นไปที่มือของเด็กชายตัวเล็ก
นัมอูฮยอนยิ้มอย่างดีใจกับของที่ได้มาในมือ เข้ากับลังจะเอ่ยขอบคุณพี่ชายผู้คลั่งไคล้ความมืด แต่ทว่าเมื่อแบมือออกมาเขาก็พบว่าสิ่งที่ได้รับมัน...
"แต่ว่านี่มันไม่ช..."
"มันจะโตขึ้นมาเป็นโดเรม่อน...เชื่อในพลังแห่งความมืดสิ..."
เด็กชายมยองมืดยิ้มอย่างเยือกเย็นให้เด็กน้อยที่อายุเท่ากันก่อนจะเดินจากไปอีกคน
เด็กชายนัมอูฮยอนมองฟิกเกอร์ ' เนียนโกะ'ในมือ เขาคิดในใจว่าต่อจากนี้เขาจะไม่รอคอยให้ตัวสูงอีกต่อไปแล้ว
แต่เขาจะนับวันรอคอยวันที่เนียนโกะตัวนี้จะหลายเป็นโดเรม่อน!! อูฮยอนจะเชื่อในพลังแห่งความมืดตามที่พี่มยองมืดบอก!!
หลายวันต่อมา อีซองยอลนั่งมองเด็กชายตัวน้อยที่เป็นน้องชายบ้านติดกันของเขานั่งเช็ดถูตุ๊กตาแมวประหลาดในมือ
ซองยอลยังโกรธมยองที่หลอกกันไม่หาย ...
แต่มองในแง่ดี....
อย่างน้อยน้วงนัมก็ไม่บ่นเรื่องการเจริญเติบโตอีกต่อไปแล้ว....
เห้อ.....
จบเถอะ
ย้อนกลับไปในตอนที่มยองซูกับซองยอลคุยกัน...
"นี่ง่ะ มยองบอกจะให้ของดีเราถ้าเรายอมเล่นเป็นทาสมยอง1อาทิตย์ง่ะ"
"ก็นี่ไง ของดี.."
เด็กชายหน้าตายที่มีรัศมีประหลาดออกจากตัวตลอดเวลายื่นมือออกมาคล้ายกำลังจะส่งอะไรไปให้เด็กชายตัวสูงตรงหน้า...
"ไม่!! นี่มันฟิกเกอร์โดเรม่อน มันจะช่วยให้น้องเค้าสูงได้ยังไง!! มยองซูเจ้าเด็กหลอกลวง!!"
"เฮ้ใจเย็นสิ..."
"....."
"นายไม่เคยดูโดเรม่อนหรอ โดเรม่อนน่ะมีกระเป๋าวิเศษนะ"
อีซองยอลตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนพูดและพยายามคิดตาม...
"นายเอาฟิกเกอร์ไป ซักวันโดเรม่อนจะโต นายจะขอของในกระเป๋าจากโดเรม่อนมาช่วยให้น้องในสูงขึ้นได้..."
"เชื่อในพลังแห่งความมืดสิ...."
ฟิกเกอร์เนียนโกะที่จะโตไปเป็นโดเรม่อน